لله ملک السماوات و الارض و ما فیهن و هو علی کل شیء قدیر

آیاتی داریم که اشاره می کنند خدا مالک عالم است. مالک همه چیز، زمین و زمان. پس هر موجود صاحبی دارد باید اموراتش را انجام دهد و حواسش به نیاز هایی که مملوک حتی از آنها خبر ندارد هم باشد. اصلا بار مملوک روی دوش مالک است.

راستش خود عزیزی همیشه هم چیز بدی نیست. مثل ریا که همیشه بد نیست. خیلی ها می گویند اگر میخواهی ریا کنی، ریا کن ولی نه برای نگهبان و خدم و حشم قصر. برو پیش خود پادشاه، جلوی او خم و راست شو که لااقل اگر قرار است چیزی عایدت شود، یا اعتباری، چیزی پیدا کنی از دست پادشاه باشد نه دربان که هشت خودش گرو نه است.

حالا اگر قرار است خود شیرینی کنی آن هم پیش صاحب کار، باید مسیرش را بلد باشی، یعنی مسیر میانبرش را. چیزی که صاحب کار نتواند به راحتی از آن چشم پوشی کند. گاهی خود صاحب کار وظیفه ای بر دوش آدم می گذارد و می گوید اگر می خواهی به فلان مسند و فلان اعتبار برسی، راهش این است که روزی چند ساعت برای من کار کنی من هم آن قدر اعتبار و حقوق و مزایا به تو می دهم. می نشینی و دخل و خرجت را سبک سنگین می کنی، آن وقت حساب کار می آید دستت که با این ول خرجی ها، حالا حالا ها به جایی نمی رسی. بعد به فکر خود عزیزی میفتی، یا راه میانبری که دستت به خزانه باز شود و بتوانی مسندی برای خودت دست و پا کنی. می بینی تنها انجام وظایف کافی نیست. پس باید کارهای ظریف تری انجام داد. چه چیز بهتر از این که بدون این که صاحب کار چیزی از تو خواسته باشد، کارهای مهمش را انجام دهی، مثلا بچه هایش را از مدرسه بیاوری. یا خرید خانه اش را انجام دهی. بعد وقتی آخر شب می فهمد تو نصف کارهای خانه اش را انجام داده ای خوشحال می شود. نمی تواند فراموشت کند. وقتی می بیند دست بچه اش شکلات داده ای، یا مثلا پیش از آنکه اهل خانه اش بخواهد بروند بازار و نان بخرند تو جلو جلو نان رسانده ای در خانه اش، کیف می کند. احساس می کند داری وظایف او را انجام می دهی. دنبال کار مملوک ها که راه بیفتیم، خیلی قبل تر از آنکه صاحب کار وظیفه ای بر دوشمان بگذارد، یکدفعه مالک توجه می کند این کیست که دارد کارهای اهل و عیال مرا بر دوش می کشد، و خدا خودش گفته که “الناس عیالی”،"مردم زن و بچه من هستند.” مگر می شود کسی کارهای زن و بچه صاحب کار را بدون اینکه از او چیزی خواسته باشد یا بر دوشش بار کرده باشد انجام دهد و صاحب کار بی تفاوت باشد. راه جلب توجه همین است. تا هنوز مالک چیزی نخواسته خودمان بدویم و برای زن و بچه اش کار کنیم. حالا هر کس می خواهد باشد، خوب، بد، زشت یا زیبا. بارهای خدا را از روی زمین برداریم هر چند کوچک.

نوشته محمد علی رکنی