عمر اصلی انسان، با عمل های شایسته ای سنجیده می شود که انجام داده است، نه با سال هایی که سپری کرده است. عمر عملی، نه عمر زمانی. آنچه از سرمایه این دنیا برای آبادی آخرت صرف شود، همان میزان عمر حقیقی انسان است.

شناخت دنیا، به بصیرت عملی انسان نیز در زندگی می افزاید. آنکه برای دنیای ناپایدار می کوشد، بازنده است. آن که برای آخرت پایدار تلاش می کند، برنده است. حسین ابن علی علیه السلام دنیا را همچون ته مانده ظرفی که دیگران از آن نوشیده اند، یا باقی مانده چراگاهی که پیشینیان از آن چریده اند می داند که خیری در آن نیست و در معرض زوال و دگرگونی است. این سخن را هنگام عزیمت به کربلا می فرماید:

“ان هذه الدنیا قد تغیرت و تنکرت و ادبر معروفها فلم یبق منها الا صبابه کصبابه الا ناء و خسیس عیش کالمرعی الوبیل…”

با این دیدگاه، شوق آخرت پیدا می کند و زندگی دنیا را زیر سلطه جباران و ستمگران مایه دلتنگی و شومی شمرده، آن را”برم” می داندی“والحیاه مع الظالمن الا برما” همان زندگی تلخ و ناگوار و منحطی که کوردلان و دنیا پرستان، آن را شیرین می یابند و برای ادامه اش تن به هر خفت و خواری و زبونی می دهند. اما زندگی در نظر اولیاء خدا که در عاشورا هم جلوه اعظم آن رخ نمود، جهاد در راه عقیده و مرگ در راه عزت و شرف و شهادت در راه خدا است. اینان به لحاظ درک والاتری از حیات، زندگی ذلیلانه را برم و مایه شکنجه و عذاب و غیر قابل تحمل می دانند.

تا بال و پر عشق به جانم دادند / در وادی عاشقان مکانم دادند

گفتم که کجاست کعبه اهل ولا / درگاه حسین را نشانم دادند

ایام سوگواری حسینی تسلیت باد